.
.
.
.
.
.
.
.
.
δεν έχω τίποτα να πώ



στέρεψε το μέσα μου
μια σταγόνα φαντασία
απελπισμένα ζητώ





απελπισμένα ψάχνω
λόγια απλά
λόγια αληθινά


μα όσο κι αν προσπαθώ
δεν τα βρίσκω



γι'αυτό κι εγώ
χάνομαι
στο κόσμο μου
στην μουσική μου




μέχρι ο κόσμος μου να αλλάξει

μέχρι ο κόσμος να αλλάξει

μέχρι εγώ να αλλάξω







ψέματα ήταν όλα


δεν μεγάλωσα ποτέ


δεν έμαθα τίποτα

μέχρι τότε..............εδώ

| . . . . .

.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
Χωρίς ν'ακούω το δικό μου soundtrack διασχίζω αυτή την πόλη.Κατεβαίνω στο κέντρο της,μπαίνω στην καρδιά της.Εκεί που η πόλη και οι κάτοικοι της το ζουν.Μακριά από το βαρετό μου προάστιο (που λέει και ο Alex).Aκούω το soundtrack της πόλης.Την μουσική της πόλης.Τον ήχο της πόλης.Το θόρυβο της πόλης.Μπαίνω στο λεωφορείο και βρίσκω την αγαπημένη μου θέση:εκεί που βλέπεις προς τα πίσω καθώς το λεωφορείο φεύγει....

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω την ζωή μου να φεύγει.Ν'αλλάζει.Με τον ρυθμό που αλλάζουν οι εικόνες σ'αυτό το παράθυρο.

Ορκίστηκα στον εαυτό μου να μην ξεχάσει μετά απ'όλα αυτά.Ορκίστηκα στον εαυτό μου να μάθει να θυμάται.Κι όμως : ξαναγύρισα στον μικρόκοσμο μου.Χωρίς τύψεις.Χωρίς καν να διστάσω...Ορκίστηκα στον εαυτό μου να μην ξεχάσει αυτό το καλοκαίρι.Να προσπαθήσει ν'αλλάξει τον κόσμο του.Να προσπαθήσει ν'αλλάξει.Να προσπαθήσει.

Τι κι αν έκανα όνειρα για φυγές;Φυγές που θα με έβγαζαν από την ζωή μου.Τι κι αν σιχάθηκα τους ανθρώπους γύρω μου,τον λαό μου,την πόλη μου,την χώρα μου;Η ιστορία συνεχίζεται.Ή μάλλον το παιχνίδι.Και εγώ δεν λέω ν'αλλάξω θέση......

υ.γ με αφορμή μερικές σκέψεις της i.d
.
.
.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.

.

.
.
.
.
.
.
.

θα κατεβάσω το ρολόι
του χρόνου μου......

θα βγάλω και θα παίξω

με τους δέκα πρώτους...

θα τους κάνω σκαλοπάτια

για να φτάσω
κι εγώ δεν ξέρω
που..............

..............

..............

..............

.......γκντούπ
......ζαλίζομαι και πέφτω
(από την αρχή λοιπόν)














............

..........

...........

......εεεεεεεεεε...............

.....πίσω ή μπροστά;....
.....εσύ θα μου πείς.......

........

..............


.............

.....γκντούπ
....ζαλίζομαι και πέφτω
(από την αρχή λοιπόν)

.............

.............

............

.............

..............


........

.......

.........ναι;......
.......ναι,ναι!!....

.........

.....ναι;......
........ναι!.....

.............

.....γκντούπ
....ζαλίζομαι και πέφτω
(..από την αρχή λοιπόν)

.........

.........

.............

...........

...........

..............

..............

.............

.............


.......εεεεεεεεεεεε....
........πίσω ή μπροστά....
.......εγώ θα πώ........



........

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
πατάω το κουμπί
ν'αλλάξει το τραγούδι
.

έτσι ν'αλλάξει
κι η ζωή μου
τόσο γρήγορα,τόσο εύκολα
.
.
όμως δεν γίνεται
κολλάω.....
κι αντί να αλλάξει
το βάζω σ'επανάληψη
.
.
πότε πότε
το βγάζω όλο
πότε πότε
κολλάω σε φράσεις
.
.
κι αντί για την φωνή
βγαίνουν λυγμοί
.
το μόνο που θα'θελα
να σε βλέπω
να το τραγουδάς
.
μόνο που θέλω

να στο τραγουδήσω εγώ:

.
πέφτει το σκληρό το βράδυ
κατεβαίνει το σκοτάδι
και μου κόβονται τα πόδια
κι η αναπνοή

σβήνω του σπιτιού τα φώτα
διπλομάνταλο στην πόρτα
και στα γόνατα μου πέφτω
για την προσευχή


σε όποια γη σε πιάσει η νύχτα
νυχτοπαίδι μου
να'χεις την πνοή μου ασπίδα
και μαχαίρι μου
να μετρούν τα βήματα σου
άγγελων φτερά
και τα μαύρα κρίματα σου
να πετάξουν
σαν πουλιά γρήγορα μακριά


πέφτει το σκληρό το βράδυ
κατεβαίνει το σκοτάδι
κι έχω το παλιό σου γράμμα
μαξιλάρι μου

τίποτα άλλο πια δεν έχω
να ξυπνώ ακόμη αντέχω
με την ζωντανή σου εικόνα
για φεγγάρι μου
.
.

.
.