οι μοναχικές γιαγιάδες....

σκάλιζα τα συρτάρια προχθές.....βρήκα μια αγαπημένη μου κασέτα με τραγούδια της Βιτάλη..και σκάλωσα σ'αυτό...είχα καιρό ν'ακούσω τραγούδι με παράπονο....έβαλα καφέ και το άκουγα και το ξανάκουγα και πάλι πίσω η κασέτα και άντε πάλι rewind....χάζευα έξω και σκεφτόμουν....πόσοι τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω...πόσοι άνθρωποι έχουν μείνει μόνοι τους για το υπόλοιπο της ζωής τους..πόσοι έχουν ξεχαστεί από οικογένεια ,από φίλους και γνωστούς...κι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να ξυπνάνε κάθε πρωί και να κλείνουν το μάτι στην ζωή ....πώς γίνετε αυτό;αναρωτιέμαι πως......δεν θέλω να καταλήξω έτσι......ή μήπως θέλω....μερικές φορές γι'αυτό φοβάμαι την ζωή...αν δεν ζήσω όσα θέλω;αν δεν αποκτήσω εμπειρίες;αν δεν ''νιώσω;και γεράσω και τελικά....τι;.......μην γίνομαι και αχάριστος, υπάρχουν άνθρωποι που όλη τους η ζωή ήταν μια παραχώρηση,μια απόφαση του μπαμπά,ένα ''έτσι πρέπει''..........

.....δεν θέλω να καταλήξω έτσι...ή μήπως θέλω;...