ομόνοια
δευτέρα
γύρω στις τέσσερις το απόγευμα
παρατηρώ μια γιαγιά στο φανάρι...οι υπέρογκες βαλίτσες της σωριάζονται στις διαβάσεις καθώς πρσπαθεί να περάσει απέναντι....και ο θυμός της φαίνεται καθώς τσαλακώνει το κατάλευκο της πρόσωπο....θυμωμένη με τον εαυτό της που δεν μπορεί να τα καταφέρει....ίσως με την απραξία των γύρω της...ίσως πάλι γιατί ξέρει ότι χρειάζεται την βοήθεια κάποιου....ταυτίζομαι και με τις τρεις σκέψεις...το μόνο που κάνω είναι να παρατηρώ ακίνητος με καρφωμένα τα μάτια μου στις κινήσεις της...και μέσα μου να παλεύω για το τι θέλω να κάνω και όχι τι πρέπει....έχω μείνει έκπληκτος εκεί,στη μέση της λεωφόρου....με μένα....
