ομόνοια
δευτέρα
γύρω στις τέσσερις το απόγευμα
παρατηρώ μια γιαγιά στο φανάρι...οι υπέρογκες βαλίτσες της σωριάζονται στις διαβάσεις καθώς πρσπαθεί να περάσει απέναντι....και ο θυμός της φαίνεται καθώς τσαλακώνει το κατάλευκο της πρόσωπο....θυμωμένη με τον εαυτό της που δεν μπορεί να τα καταφέρει....ίσως με την απραξία των γύρω της...ίσως πάλι γιατί ξέρει ότι χρειάζεται την βοήθεια κάποιου....ταυτίζομαι και με τις τρεις σκέψεις...το μόνο που κάνω είναι να παρατηρώ ακίνητος με καρφωμένα τα μάτια μου στις κινήσεις της...και μέσα μου να παλεύω για το τι θέλω να κάνω και όχι τι πρέπει....έχω μείνει έκπληκτος εκεί,στη μέση της λεωφόρου....με μένα....
3 σχόλια:
Μια φορά είναι αρκετή για να μάθεις. Τώρα ξέρεις τι είναι το σωστό για εσένα. Άρα την επόμενη φορά ξέρεις τι να κάνεις.
:)
Να παραχωρήσουμε πρέπει την αλήθεια στους γέροντες
Γιατί αυτοί είναι το μέλλον μας,αυτοί είναι οι απολήξεις των ζωών μας.
Σκέψου λίγο έξυπνα...
Αν για κάποιους είναι μιάσματα είναι μιάσματα και αυτοί που το σκέφτονται έτσι.
Και αυτό ισχύει για όλες τις μεινότητες.
Το μέλλον που δεν αντέχει κάνεις είναι τα γηρατειά.
Για αυτό πρέπει να περνάμε μαζί τους απέναντι το δρόμο,να βοηθάμε.
Γιατί κάποια στιγμή εκεί θα βρεθούμε και μεις. Κοντά στο θάνατο και ο θάνατος είναι η μόνη αλήθεια.
Την επόμενη φορά ξερεις τι θα κάνεις λοιπόν
Πιστεύω μέσα μου πως για ό,τι κάνει ένας άνθρωπος (και για ό,τι δεν κάνει) υπάρχει κάποια αιτία. Μπορεί να μην είναι προφανής, μπορεί ο ίδιος να μην την βλέπει, όμως για κάθε συμπεριφορά υπάρχει ο αιτιώδης σύνδεσμος με το μυαλό (=συναίσθημα και λογική). Δεν είναι όλα θέμα καλού ή κακού, σωστής ή λάθος αντίδρασης... Ίσως κάποιες φορές, διαισθητικά, υιοθετούμε τη συμπεριφορά που θα μας συντηρήσει, ακόμα κι αν ο υπόλοιπος κόσμος το βαφτίζει "κακό" ή όπως αλλιώς. Καλωσβρεθήκαμε!
Δημοσίευση σχολίου