.
.
.
.
το μυαλό μου
ένα ετοιμόροππο
ξύλινο σπιτάκι

τα δοκάρια του
λυγισμένα
σκωριασμένα

και η Θέληση μου
σαν φοβισμένο κοριτσάκι
μαζεμένη σε μια γωνιά
μένει να παρατηρεί
με φόβο και με τρόμο



οι σκέψεις μου
τριβές που το καίνε σιγά σιγά

κι Αυτό αφήνεται
στην μοίρα του
έρμαιο των σωθικών του


μα στάσου
αυτή δεν είναι?



το κοριτσάκι γίνεται κοπέλα
γυναίκα ολάκερη

ανοίγει παράθυρα
ανοίγει πόρτες
να μπεί αέρας
φρέσκος,καθαρός

και μπαίνει κάτω απ΄τα δοκάρια
προσπαθεί να τα ισιώσει
αγωνίζεται σκληρά

δεν ξέρει αν τα καταφέρνει
αλλά μένει εκεί
να συνεχίζει

συχνά μέσα στον ύπνο μου
την ακούω
να φωνάζει
να ουρλιάζει από πόνο


το μόνο που της πρσφέρω
κάθε βράδυ
είναι τα δάκρυα μου
πάνω στο μαξιλάρι
.
.
.
.
.