Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2007

Η αβοήθητη μοναξιά του άντρα.....

Αποκλεισμένος από το άλλο ανθρώπινο σώμα, μην έχοντας ποτέ καμιά ενσυνείδητη συγκοινωνία αίματος με το άλλο σώμα, όπως έχει η γυναίκα με το κύημα της- ούτε καν έξοδος αίματος, όπως εκείνη παρά μονάχα όταν το σώμα του εκτεθεί στη βία, έχει ένα σώμα μοναχικό κι αδιαπέραστο: κλειστό, δηλαδή απειλημένο. Που δεν ανοίγει ποτέ ούτε κατά την ερωτική του δράση, οπότε κλείνει ακόμη περισσότερο και το κάθε σώμα αποχωρεί, αποσύρεται στην πιο απόλυτα δικιά του σιωπή, που είναι η ηδονή...

Ανιδιοτελής, αθώος αλλά ευφυής, εύπιστος με τη θέληση του, εύθραυστος και χωρίς-σε αντίθεση με τη γυναίκα-να επιζεί του θρυμματισμού του: ασκημένος από ένστικτο να επινοεί τεχνάσματα του κυνηγιού για την τροφή της ομάδας, να αγρυπνάει για τους κινδύνους: από γεννήσεως ανυπεράσπιστος γιατί η φύση του πήρε πίσω όλα τα όπλα του, έμεινε πάντα πολεμιστής, άοπλος και με χίλιους τρόμους γενναίος.......


Και λυπηθείτε τον, με την πιο ευγενικιά, την πιο τρυφερή λύπη, γι'αυτή την απέραντη, την ως το τέλος αβοήθητη μοναξιά του. Δείτε τον, παραμερίζοντας τις αγορίστικες κομπορρημοσύνες του, τα απελπισμένα χάδια της μάνας του-παραμερίστε τα όλα: τα αφηρημένα αγγιγατα της γυναίκας του, τα αρπαχτικά και φιλημένα χεράκια των παιδιών του και δείτε τον σε όλα του την ανέχεια. Και μη του μιλάτε, αφήστε τον να σωπαίνει όταν σωπαίνει. Και αν αρχίσει να κλαίει ξαφνικά, ποτέ μην τον ρωτήσετε γιατί.




απόσπαμα απο την κριτική του Γιώργου Χειμωνά για την παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου 2



όχι όπως τότε αλλά.....


3 σχόλια:

Jirashimosu είπε...

Έχω ακριβώς τα ίδια αποσπάσματα υπογραμμισμένα στο
"Ποιον φοβαται..."

Εκλεκτικές α χρονικές συναντήσεις και συγγένειες

anyone είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
anyone είπε...

εγώ πάλι λατρεύω αυτή την εμμονή του συναισθήματος:
''....Και μη του μιλάτε, αφήστε τον να σωπαίνει όταν σωπαίνει. Και αν αρχίσει να κλαίει ξαφνικά, ποτέ μην τον ρωτήσετε γιατί...''

σ'ευχαριστώ....