μετά από κάθε συναυλία
επαναστατεί το παιδί μέσα μου
πάντα...

κατηφορίζω τον Λυκαβηττό
και γκρινιάζω στις φίλες μου
για τις φιλοσοφίες τους...

θέλω να δώσω χώρο στην σιωπή
για να κρατήσω τις μελωδίες
ακόμη στα αυτιά μου...

γυρίζω το κεφάλι από την άλλη
και μένω να παρατηρώ
την Αθήνα από ψηλά...

ας ήταν η ζωή ένα τραγούδι
και πάλι από την αρχή....

αυτή την φορά..