.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
Χωρίς ν'ακούω το δικό μου soundtrack διασχίζω αυτή την πόλη.Κατεβαίνω στο κέντρο της,μπαίνω στην καρδιά της.Εκεί που η πόλη και οι κάτοικοι της το ζουν.Μακριά από το βαρετό μου προάστιο (που λέει και ο Alex).Aκούω το soundtrack της πόλης.Την μουσική της πόλης.Τον ήχο της πόλης.Το θόρυβο της πόλης.Μπαίνω στο λεωφορείο και βρίσκω την αγαπημένη μου θέση:εκεί που βλέπεις προς τα πίσω καθώς το λεωφορείο φεύγει....

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω την ζωή μου να φεύγει.Ν'αλλάζει.Με τον ρυθμό που αλλάζουν οι εικόνες σ'αυτό το παράθυρο.

Ορκίστηκα στον εαυτό μου να μην ξεχάσει μετά απ'όλα αυτά.Ορκίστηκα στον εαυτό μου να μάθει να θυμάται.Κι όμως : ξαναγύρισα στον μικρόκοσμο μου.Χωρίς τύψεις.Χωρίς καν να διστάσω...Ορκίστηκα στον εαυτό μου να μην ξεχάσει αυτό το καλοκαίρι.Να προσπαθήσει ν'αλλάξει τον κόσμο του.Να προσπαθήσει ν'αλλάξει.Να προσπαθήσει.

Τι κι αν έκανα όνειρα για φυγές;Φυγές που θα με έβγαζαν από την ζωή μου.Τι κι αν σιχάθηκα τους ανθρώπους γύρω μου,τον λαό μου,την πόλη μου,την χώρα μου;Η ιστορία συνεχίζεται.Ή μάλλον το παιχνίδι.Και εγώ δεν λέω ν'αλλάξω θέση......

υ.γ με αφορμή μερικές σκέψεις της i.d
.
.
.
.
.
.
.
.
.