.

.

.

.

.

.

.

.

Η επιθυμία μου να θυμηθώ,τρυπώνει στο χώρο των Αναμνήσεων:σαν φωτόνιο τρέχει μέσα σ’αυτόν τον φαινομενικά απέραντο διάδρομο που δεν έχει τέλος...σ’αυτόν το διάδρομο που κατακλύζεται από μικροσκοπικές οθόνες που παίζουν πότε με γρήγορο και πότε με αργό ρυθμό πρόσωπα γνωστά και άγνωστα,ξένα και φιλικά:καθώς τα πρόσωπα τρέχουν.......η οθόνη παγώνει σ’αυτό το χαμόγελο,σ’εκείνη την ματιά,σ’εκείνο το βλέμμα,σ’εκείνο το άγγιγμα....

Όμως όχι....αυτή η μικροσκοπική ποσότητα φωτός συνεχίζει ακάθεκτα το ταξίδι της...και καθώς σκίζει τον αέρα ο χώρος κατακλύζεται από φωνές,γέλια και επιφωνήματα:ένα συνοθύλευμα ήχων που δεν βγάζει νόημα...

Η μικρή στάλα κβαντισμένης ενέργειας αρχίζει και ελαττώνει ταχύτητα καθώς βρίσκει τελικά αυτό που έψαχνε...ανάμεσα στις χιλιάδες μικροσκοπικές οθόνες,υπάρχει ένα μαύρο κουτάκι...πλησιάζει στην αρχή με δισταγμό αλλά στο τέλος καταφέρνει να το προσεγγίσει και αργότερα.....να μπει μέσα του....το φώς που εκπέμπει δυναμώνει όλο και περισσότερο μέχρι να προσγειωθεί μέσα στο κουτάκι...Στο τέλος όλος ο χώρος κατακλύζεται από τεράστιες ποσότητες φωτός...Είναι τόσο δυνατό που τυφλώνει και μένα τον ίδιο...

Συνεχίζεται....

.

.

.

.

.