.
.
.
.
.
.

.

Το εκτυφλωτικό φώς με χτυπά σαν υπνωτικό....μέσα στην απόλυτη ευφορία μου, η μελωδία ενός σαξοφώνου με προκαλεί να ξυπνήσω............

Σαν μωρό που έχει έρθει σ’αυτό τον κόσμο...αρχίζω να ανακαλύπτω το μέρος που βρέθηκα:...μια παραλία....με ολόχρυση άμμο και κλεισμένη από βουνά...δεν υπάρχει ίχνος πράσινου...όλο το τοπίο εκτίθεται στο απαλό μα δυνατό και καθαρό φως του απογευματιάτικου ήλιου...

Κοιτάζω γύρω μου...................κανείς.............................
Οι ασθήσεις μου λειτουργούν στο μέγιστο,σ’αυτή την όαση συναισθημάτων...κοιτάζω λίγο καλύτερα...στην άλλη άκρη της παραλίας ένα αγόρι με χαιρετάει...δεν μπορώ να διακρίνω το πρόσωπό του... μου κουνάει το χέρι και με προσκαλεί να πάω κοντά του...

Όσο πλησιάζω...με κυριεύει αυτή η αίσθηση οικειότητας....κι όμως η περιέργεια μου να θυμηθώ...φεύγει σαν σύννεφο που τρόμαξε ο ήλιος..

Καταλαβαίνω ότι δεν μπορεί να μιλήσει....τα λόγια του,είναι οι κινήσεις του...

Μπαίνει στην θάλασσα...με προσκαλεί κι εμένα και μου δείχνει απέναντι:

.

.

.

έλα....

έλα να κυνηγήσουμε τον ήλιο....

.

.

.

Χαμογελάω.....Καθώς ο ήλιος χαμηλώνει το βλέμμα του...τον αποχαιρετώ....

.

.

.

.

ο ήλιος έρχεται και φεύγει....

εμείς ερχόμαστε και φεύγουμε μια για πάντα..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

λέω να μείνω λίγο εδώ.....