Σιωπηλός παρατηρητής

.
.
.
.
.
δύο που γίναν ένα
και μέσα στην ολοκλήρωσή τους
αυτό το όμορφο περίβλημα
να διανθίζεται από
χάδια,φιλιά και ευλαβικές κινήσεις



κρατήστε το
όσο πιο σκληρό γίνεται
να μην μπορέσει κανείς
να το σπάσει
και χωθήτε όσο πιο μέσα
μπορείτε.....

σαν την θερμότητα
που πάντα θέλω να έχω
γύρω μου
δεν τολμάω να το αγγίξω
γιατί τα επιδερμικά μου κύτταρα
φοβούνται μην εκλείψουν

.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
..
.
.
.
.
αυτό που δεν βλέπεις
δεν σημαίνει
ότι δεν υπάρχει
.
.

..

.
..
.
.

.
.
.
.
.
.
είμαι ο τελευταίος της γραμμής
και σαν πατήσω κάτω
η βροχή με πλησιάζει
απειλητικά

όλες οι σταγόνες
τρέχουν πάνω μου


σαν απαγορευμένα
δελεαστικά
σαν θέλω
που δεν θα αποκτήσω
ποτέ.....

είμαι ο μαγνήτης
των πιο κολασμένων προσφορών


......ανοίγω την ομπρέλα μου
θέλω να κρυφτώ από αυτά

ασυναίσθητα όμως
θέλω να εκτεθώ

κι έτσι απροειδοποίητα
η ομπρέλα λυγίζει
προς τα πίσω

όταν φτάσω σπίτι
θα αφήσω το νερό μου
να με ξεπλύνει

.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
αφήστε με
να καώ
μέσα στις λάθος
επιλογές μου

αφήστε με
να απομονωθώ
μέσα στις διαστρεβλωμένες
αλήθειες μου

εγώ θα βρίσκομαι
πάντα
εκεί....




κάτι μέσα μου
πάντα θα θέλει
να βρίσκεται
μέσα στα πρωτότυπα
μαρτύρια μου.....

αφήστε με
ανθρώπινες ερινύες
..
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
παιχνίδια με βλέμματα
όλοι μια παρέα

χαμόγελα και σε θέλω
της μια στιγμής

θέλω και δεν θέλω



στον κύκλο της βδομάδας
είμαι πάνω
και παίρνω την δόση μου



ένα μπρος πίσω
που σιχαίνομαι και χρειάζομαι

βαρέθηκα
σιχάθηκα
παραιτούμαι
φεύγω απο εδώ
.
.
.
.
.

.
.
.
.
μετά από καιρό
γυρνάω πίσω
στον παλιό μου
εαυτό




αυτό το παιδί που βλέπεις
να χαζογελά
κοιτώντας κατάματα
τον ήλιο



είμαι εγώ.....

η αντανάκλαση του
τεχνητού φωτός
είναι η αλλαγή
των διαθέσεων μου
.
.
.
.
.

Ένα βράδυ στο Μετρό

.
.
.
.
.
Γνώρισα την Μάρθα Φριτζήλα...


και θυμήθηκα εσένα
αυτό που είχες πεί

τόσες δακρυσμένες σκέψεις
μέσα στο πλήθος
ποτέ ξανά...

στο χαρίζω...

Μια μικρή φθινοπωρινή ιστορία

.
.
.
.
Ο Χρόνος είχε δώδεκα αγόρια,δώδεκα γιους. Δεν τους αγαπούσε όλους το ίδιο, κανένας πατέρας δεν αγαπάει το ίδιο όλα τα παιδιά του. Είχε μεγάλη αδυναμία στον Μάιο,που ήταν ο πιο όμορφος απ' όλους. Περίμενε μια ζωή με αγωνία τον Ιανουάριο να γυρίσει. Γελούσε με τον Φεβρουάριο και τους ξαφνικούς του έρωτες. Με τον Δεκέμβριο συχνά διαφωνούσε σε θέματα γκλάμουρ, ο Χρόνος δεν συμπαθούσε τη show biz. Κοντά στον Ιούλιο ένιωθε σιγουριά αλλά προτιμούσε τον Αύγουστο κι ας έμπλεκε σε περιπέτειες. Θαύμαζε τον Σεπτέμβριο, που έλεγε ψύχραιμα "πρέπει να οργανωθούμε'', και τον Οκτώβριο που ήταν ο πιο προκομμένος.



Αλλά το πιο μυστήριο παιδί του ήταν ο Νοέμβριος. Αδύνατον να τον καταλάβει. Σε τι ήταν καλός αυτός ο γιος του; Ο χρόνος στεκόταν και τον παρατηρούσε προσεκτικά. Παράξενο πλάσμα. Αγαπούσε τα καιρικά φαινόμενα, τις αστραπές και τις θύελλες. Λάτρευε την ομίχλη και την νύχτα. Άκουγε μελαγχολικά τραγούδια, αλλά δήλωνε ευτυχισμένος. Δεν ήταν μοναχικός. Είχε πάντα κάπου να πάει, ήταν καλεσμένος σε γιορτές. Είχε αληθινούς φίλους. Έκανε σταθερές σχέσεις. Μπορούσε να δουλεύει όλη μέρα,κι όλη τη νύχτα να γυρίζει. Φαινόταν να ξέρει τι θέλει κι αν έπινε λίγο παραπάνω, αναλάμβανε την ευθύνη. Ο χρόνος αναστέναξε και κοίταξε τη γυναίκα του αμίλητος. Τότε το κατάλαβε. Ο Νοέμβριος της έμοιαζε, έμοιαζε στη Ζωή, κι από τους δώδεκα γιους τους ήταν ο πιο σοβαρός, ο πιο γλυκός, ο πιο φιλοσοφημένος. Όταν ήρθε στην πόλη ο Νοέμβριος, ο Χρόνος τον χαιρέτησε με σεβασμό.
.
.
.
.
.

.

by Μαρία Αθηνη

Περιοδικό Blow
Τεύχος 09
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
.
χώνομαι ξανά
ανάμεσα
στο παρόν
και στο παρελθόν
με δική μου ευθύνη
δεν νοσταλγώ κάτι
αλλά έχω ανάγκη
να θυμηθώ.....


τα συναισθήματα μου
μινιμαλιστικά πια
ξετρυπώνουν
μόνο με τους ήχους
του δευτερολέπτου


και μετά
επικρατεί
εκκωφαντικά σιωπηλά
ο καθωσπρέπει
εαυτός μου....
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.

ένα χειμώνα
θα περιμένω
το καλοκαίρι...

για να γεμίσω
και πάλι...

το στατικό πεδίο
αυτού του καιρού

με περιορίζει....

.
.
.
.
.
.