Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

.
.
.
.
.
.
.
χώνομαι ξανά
ανάμεσα
στο παρόν
και στο παρελθόν
με δική μου ευθύνη
δεν νοσταλγώ κάτι
αλλά έχω ανάγκη
να θυμηθώ.....


τα συναισθήματα μου
μινιμαλιστικά πια
ξετρυπώνουν
μόνο με τους ήχους
του δευτερολέπτου


και μετά
επικρατεί
εκκωφαντικά σιωπηλά
ο καθωσπρέπει
εαυτός μου....

.
.
.
.
.
.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Η μνήμη είναι η ταυτότητά μας.
Τα συναισθήματα είναι η περιουσία μας.
Και ο καθωςπρέπει εαυτός, το διαβατήριό μας... όμως μόνο για καθωςπρέπει προορισμούς (που δεν έχουν καθόλου πλάκα).