Μια μικρή φθινοπωρινή ιστορία

.
.
.
.
Ο Χρόνος είχε δώδεκα αγόρια,δώδεκα γιους. Δεν τους αγαπούσε όλους το ίδιο, κανένας πατέρας δεν αγαπάει το ίδιο όλα τα παιδιά του. Είχε μεγάλη αδυναμία στον Μάιο,που ήταν ο πιο όμορφος απ' όλους. Περίμενε μια ζωή με αγωνία τον Ιανουάριο να γυρίσει. Γελούσε με τον Φεβρουάριο και τους ξαφνικούς του έρωτες. Με τον Δεκέμβριο συχνά διαφωνούσε σε θέματα γκλάμουρ, ο Χρόνος δεν συμπαθούσε τη show biz. Κοντά στον Ιούλιο ένιωθε σιγουριά αλλά προτιμούσε τον Αύγουστο κι ας έμπλεκε σε περιπέτειες. Θαύμαζε τον Σεπτέμβριο, που έλεγε ψύχραιμα "πρέπει να οργανωθούμε'', και τον Οκτώβριο που ήταν ο πιο προκομμένος.



Αλλά το πιο μυστήριο παιδί του ήταν ο Νοέμβριος. Αδύνατον να τον καταλάβει. Σε τι ήταν καλός αυτός ο γιος του; Ο χρόνος στεκόταν και τον παρατηρούσε προσεκτικά. Παράξενο πλάσμα. Αγαπούσε τα καιρικά φαινόμενα, τις αστραπές και τις θύελλες. Λάτρευε την ομίχλη και την νύχτα. Άκουγε μελαγχολικά τραγούδια, αλλά δήλωνε ευτυχισμένος. Δεν ήταν μοναχικός. Είχε πάντα κάπου να πάει, ήταν καλεσμένος σε γιορτές. Είχε αληθινούς φίλους. Έκανε σταθερές σχέσεις. Μπορούσε να δουλεύει όλη μέρα,κι όλη τη νύχτα να γυρίζει. Φαινόταν να ξέρει τι θέλει κι αν έπινε λίγο παραπάνω, αναλάμβανε την ευθύνη. Ο χρόνος αναστέναξε και κοίταξε τη γυναίκα του αμίλητος. Τότε το κατάλαβε. Ο Νοέμβριος της έμοιαζε, έμοιαζε στη Ζωή, κι από τους δώδεκα γιους τους ήταν ο πιο σοβαρός, ο πιο γλυκός, ο πιο φιλοσοφημένος. Όταν ήρθε στην πόλη ο Νοέμβριος, ο Χρόνος τον χαιρέτησε με σεβασμό.
.
.
.
.
.

.

by Μαρία Αθηνη

Περιοδικό Blow
Τεύχος 09
.
.
.
.