καλήμερα

σου έχει πεί κανείς οτί έχεις πολύ ωραία μάτια;

....πρόσεχε, το κορδόνι σου είναι λυμμένο..

....ψάχνεις κάτι;....

2 = εγώ...........+αυτός-εκείνος+ο διπλανός του-ο κολλητός σου+ο φίλος του-ο πρώην του+ο θεός-το ψώνιο.........εσύ

.......τόσους συναισθηματικούς οργασμούς ποτέ στην ζωή μου.....

-είμαι χάλια....αρκεί μια γρίπη για να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα...ότι δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα...τσαντίζομαι και μόνο στην σκέψη ότι πρέπει να κάτσω στο κρεβάτι μέρες.....μόνο και μόνο επειδή δεν θα περνάνε.....νιώθω γέρος...θέλω έναν άνθρωπο να με νταντέψει....

-και ανάβω τσιγάρο...ο βήχας μου ακούγεται βαθύς και ξερός....νιώθω τον λαιμό μου να κόβεται....φτύνω αίμα...αλλά συνεχίζω να καπνίζω...γιατί απλά θέλω να ανάψω τσιγάρο.....

-νιώθω σαν κοτόπουλο.....και δεν θέλω να κάνω τίποτα...θέλω να κάτσω απέναντι από ένα παράθυρο με θέα την θάλλασσα....και το μόνο που να κάνω είναι να κοιτάω εκεί με τις ώρες....και να έχω γύρω μου όλα αυτά τα χαρτάκια για την μύτη και να κουβαλάω παντού αυτό το πάπλωμα που σε λίγο θα κολλήσει και αυτό την αρρώστια μου και όλη την ώρα να γρινιάζω να μου φτιάξουν τσάι....

-και να νιώθω το σώμα μου να γερνάει καθώς θα λιώνω στην καρέκλα χωρίς να μπω στον κόπο να σκεφτώ ή να κινηθώ.....

-ψέματα λέω...δεν είμαι άρρωστος....θέλω να νιώσω άρρωστος....για να δικαιολογηθώ στον εαυτό μου...για την νωθρότητα του σώματος μου....

η γιορτή του παιδιού πέρασε

πρώτη φορά με τράβηξε τόσο πολύ μια φωτογραφία....κοκκάλωσα μόλις είδα αυτό το κοριτσάκι έξω από ένα μουσείο να διαφημίζει με το πρόσωπο της μια έκθεση....έμεινα εκεί και παρατηρούσα το βλέμμα της, προσπαθώντας να καταλάβω τι σκεφτόταν την στιγμή που την απαθανάτιζαν....προσπαθούσα να δικαιολογήσω αυτό το άγριο ύφος, αυτά τα δάκρυα που σε λίγο θα πέσουν στο προσωπάκι της....μήπως κουράστηκε από την δουλειά; μήπως δεν ήθελε να την φωτογραφίσουν; μήπως ήθελε να αποτυπωθεί στο φίλμ όπως ακριβώς νιώθει;...καθώς οι σκέψεις για το πως και τα γιατί περνούσαν αστραπιαία από το μυαλό μου, άρχισα να βάζω τον εαυτό μου στην θέση της......και ένιωσα ένα γρήγορο τσούξιμο στα μάτια....και ένα δάκρυ να κυλάει....και ένα παράπονο....για αυτά τα παιδιά που όσο και να μην θέλω να τα χαρακτηρίσω έτσι, καταλήγουν τελικά παιδιά ενός κατώτερου θεού....μόνο και μόνο γιατί γεννήθηκαν σε μια φτωχογειτονιά...ίσως σε μια άλλη χώρα...σε μια άλλη ήπειρο...

...και τότε έκανα χάρη στον εαυτό μου να θυμηθεί πως ήταν μικρός, για να νιώσει καλύτερα...... μοίραζα αγγαλιές και φιλιά στη μάνα μου όταν γύριζα από το σχολείο και έβρισκα τα αγαπημένα μου μπισκότα πάνω στο γραφείο ....

περπατάω.......μέσα στο κέντρο της αθήνας,στην πίσω της πλευρά....στα αρχαία της...στα σκοτεινά...στα σκοτεινά αλλα πάντα τόσο φωτεινά από τα μνημεία που στέκουν εκεί, επιβλητικά και συνάμα παρηγορητικά...αυτά θα είναι πάντα εκεί για να τα ξαναδείς ,να πας μια βόλτα μέχρι εκεί...να κάνεις τις ίδιες σκέψεις όπως τότε, να θυμηθείς γιατί κάθε φορά την λατρεύεις αυτή την διαδρομή...και κρυώνω...αλλά μ'αρέσει τόσο πολύ αυτή η βόλτα....αυτός ο δρόμος...και κάθε φορά που φεύγω από μια συνάντηση και θέλω να νιώσω ασφαλής, πάντα από εκεί γυρίζω....είμαι τόσο ανασφαλής που μέχρι και μια μοναχική βόλτα σε γνώριμα μέρη με κάνει να αισθανθώ...έστω πικρά αλλά γνώριμα....ξέρω ότι κάθε φορά εκεί θα γυρίζω......

καπνίζω......και ακούω μια μελωδία που μου ταιριάζει απίστευτα μ'αυτή την βόλτα ...ένα κα(η)μένο κλαρίνο παίζει ένα παραδοσιακό σκοπό και από πίσω κάποιος να βαράει δυανατά τα πλίκτρα ενός ''ροκ'' πιάνου....τέτοιες ώρες μ'αρέσει η μοναξιά μου....γιατί ξέρω ότι εκεί θα καταλήξω για να ηρεμίσω...να θυμηθώ, να σκεφτώ, να κλάψω, να καπνίσω, να φύγω μ'έναν αποχαιρετισμό που μόνο αυτό δεν είναι...

σηκώνω το κεφάλι ψηλά, παίρνω μια βαθιά ανάσα παγωμένου αέρα και χαμογελώ....πόσες φορές κότσαρα στον εαυτό μου αυτό το πικρό χαμόγελο...όχι για να με πείσω ότι τα πράγματα θα πάνε καλά.....αλλά γιατί το ήξερα από την αρχή....