περπατάω.......μέσα στο κέντρο της αθήνας,στην πίσω της πλευρά....στα αρχαία της...στα σκοτεινά...στα σκοτεινά αλλα πάντα τόσο φωτεινά από τα μνημεία που στέκουν εκεί, επιβλητικά και συνάμα παρηγορητικά...αυτά θα είναι πάντα εκεί για να τα ξαναδείς ,να πας μια βόλτα μέχρι εκεί...να κάνεις τις ίδιες σκέψεις όπως τότε, να θυμηθείς γιατί κάθε φορά την λατρεύεις αυτή την διαδρομή...και κρυώνω...αλλά μ'αρέσει τόσο πολύ αυτή η βόλτα....αυτός ο δρόμος...και κάθε φορά που φεύγω από μια συνάντηση και θέλω να νιώσω ασφαλής, πάντα από εκεί γυρίζω....είμαι τόσο ανασφαλής που μέχρι και μια μοναχική βόλτα σε γνώριμα μέρη με κάνει να αισθανθώ...έστω πικρά αλλά γνώριμα....ξέρω ότι κάθε φορά εκεί θα γυρίζω......

καπνίζω......και ακούω μια μελωδία που μου ταιριάζει απίστευτα μ'αυτή την βόλτα ...ένα κα(η)μένο κλαρίνο παίζει ένα παραδοσιακό σκοπό και από πίσω κάποιος να βαράει δυανατά τα πλίκτρα ενός ''ροκ'' πιάνου....τέτοιες ώρες μ'αρέσει η μοναξιά μου....γιατί ξέρω ότι εκεί θα καταλήξω για να ηρεμίσω...να θυμηθώ, να σκεφτώ, να κλάψω, να καπνίσω, να φύγω μ'έναν αποχαιρετισμό που μόνο αυτό δεν είναι...

σηκώνω το κεφάλι ψηλά, παίρνω μια βαθιά ανάσα παγωμένου αέρα και χαμογελώ....πόσες φορές κότσαρα στον εαυτό μου αυτό το πικρό χαμόγελο...όχι για να με πείσω ότι τα πράγματα θα πάνε καλά.....αλλά γιατί το ήξερα από την αρχή....