η γιορτή του παιδιού πέρασε

πρώτη φορά με τράβηξε τόσο πολύ μια φωτογραφία....κοκκάλωσα μόλις είδα αυτό το κοριτσάκι έξω από ένα μουσείο να διαφημίζει με το πρόσωπο της μια έκθεση....έμεινα εκεί και παρατηρούσα το βλέμμα της, προσπαθώντας να καταλάβω τι σκεφτόταν την στιγμή που την απαθανάτιζαν....προσπαθούσα να δικαιολογήσω αυτό το άγριο ύφος, αυτά τα δάκρυα που σε λίγο θα πέσουν στο προσωπάκι της....μήπως κουράστηκε από την δουλειά; μήπως δεν ήθελε να την φωτογραφίσουν; μήπως ήθελε να αποτυπωθεί στο φίλμ όπως ακριβώς νιώθει;...καθώς οι σκέψεις για το πως και τα γιατί περνούσαν αστραπιαία από το μυαλό μου, άρχισα να βάζω τον εαυτό μου στην θέση της......και ένιωσα ένα γρήγορο τσούξιμο στα μάτια....και ένα δάκρυ να κυλάει....και ένα παράπονο....για αυτά τα παιδιά που όσο και να μην θέλω να τα χαρακτηρίσω έτσι, καταλήγουν τελικά παιδιά ενός κατώτερου θεού....μόνο και μόνο γιατί γεννήθηκαν σε μια φτωχογειτονιά...ίσως σε μια άλλη χώρα...σε μια άλλη ήπειρο...

...και τότε έκανα χάρη στον εαυτό μου να θυμηθεί πως ήταν μικρός, για να νιώσει καλύτερα...... μοίραζα αγγαλιές και φιλιά στη μάνα μου όταν γύριζα από το σχολείο και έβρισκα τα αγαπημένα μου μπισκότα πάνω στο γραφείο ....