.
.
.
.
.
.
..
.
.
.


κλείνω τα φώτα
και έχω αυτά
τα λαμπάκια
να μου αλλάζουν
την διάθεση

κι εσένα
να σκέφτομαι
να χαμογελάς
κι ας μην μιλάς

και να που χαμογελάω
κι εγώ
μετά από καιρό

κι έχω αυτή
την αγκαλιά
να θυμάμαι...

και τελικά
αυτό το ψεύτικο
μ'αρέσει
γιατί μαζί με μένα
κρύφτηκε
κι η θλίψη μου


και λέω να μείνω
για λίγο στην σιωπή
θ'αφήσω τα μάτια
να μιλάνε
ή μάλλον
την σκέψη....

μα να
που το τσιγάρο μου
έσβησε
κάηκε κι αυτό
σαν εμάς
σε διαφορετικά τότε

και αυτά τα προσθετικά
τελειώνουν
όπως τελειώνει
κι ο χρόνος αυτός

ή μάλλον
τέλειωσαν...

.
.
.
καληνύχτα

.
.
.
.
.

.
.
.
.
πάρε αφορμή
αυτές τις μέρες
και δώσε ένα χαμογέλο
με θράσος
σ΄έναν άγνωστο
δεν ξέρεις τι δώρο
μόλις του έκανες

κι αν πάλι όχι
δεν φαίνεται
να το χρειάζεται
καν΄το γι'αυτούς
που γνώρισες
που θ'άλλαζαν
για μια στιγμή...


και τέλος θυμήσου
λίγο αυτούς που έχεις
γύρω σου
που τους γκρινιάζεις
κι όμως τους αγαπάς
αλλά δεν τους το
έδειξες πολύ
.
.
.
τώρα θυμήθηκες ;

χρόνια πολλά
χρόνια γεμάτα

.

.

.

Η αβοήθητη μοναξιά του άντρα.....

Αποκλεισμένος από το άλλο ανθρώπινο σώμα, μην έχοντας ποτέ καμιά ενσυνείδητη συγκοινωνία αίματος με το άλλο σώμα, όπως έχει η γυναίκα με το κύημα της- ούτε καν έξοδος αίματος, όπως εκείνη παρά μονάχα όταν το σώμα του εκτεθεί στη βία, έχει ένα σώμα μοναχικό κι αδιαπέραστο: κλειστό, δηλαδή απειλημένο. Που δεν ανοίγει ποτέ ούτε κατά την ερωτική του δράση, οπότε κλείνει ακόμη περισσότερο και το κάθε σώμα αποχωρεί, αποσύρεται στην πιο απόλυτα δικιά του σιωπή, που είναι η ηδονή...

Ανιδιοτελής, αθώος αλλά ευφυής, εύπιστος με τη θέληση του, εύθραυστος και χωρίς-σε αντίθεση με τη γυναίκα-να επιζεί του θρυμματισμού του: ασκημένος από ένστικτο να επινοεί τεχνάσματα του κυνηγιού για την τροφή της ομάδας, να αγρυπνάει για τους κινδύνους: από γεννήσεως ανυπεράσπιστος γιατί η φύση του πήρε πίσω όλα τα όπλα του, έμεινε πάντα πολεμιστής, άοπλος και με χίλιους τρόμους γενναίος.......


Και λυπηθείτε τον, με την πιο ευγενικιά, την πιο τρυφερή λύπη, γι'αυτή την απέραντη, την ως το τέλος αβοήθητη μοναξιά του. Δείτε τον, παραμερίζοντας τις αγορίστικες κομπορρημοσύνες του, τα απελπισμένα χάδια της μάνας του-παραμερίστε τα όλα: τα αφηρημένα αγγιγατα της γυναίκας του, τα αρπαχτικά και φιλημένα χεράκια των παιδιών του και δείτε τον σε όλα του την ανέχεια. Και μη του μιλάτε, αφήστε τον να σωπαίνει όταν σωπαίνει. Και αν αρχίσει να κλαίει ξαφνικά, ποτέ μην τον ρωτήσετε γιατί.



απόσπαμα απο την κριτική του Γιώργου Χειμωνά για την παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου 2



όχι όπως τότε αλλά.....

.
.
.
.
.
.
.
.
.

η μελαγχολία ξέρει
να κρύβεται καλά
πίσω από μέρες γιορτινές
πίσω απο φώτα δυνατά
και λαμπερά


όπως η διάθεση μου
πίσω από
ένα πλατύ χαμόγελο
πίσω από ένα
κραυγαλέο
καλά είμαι

το φωνάζω
για να γίνει
πιστευτό
πρώτα από εμένα

να φτάσει στα έγκατα του
μυαλού μου
να πιάσει πάτο
για να αρχίσει να στηρίζεται
από κάπου

εκεί όπου η λειτουργία
δυλειτουργεί εμένα
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
αυτοματοποίησε με
πάτα το on στο μυαλό
κλείσε το off στις αισθήσεις
μέσα μου μόνο
αίμα και εντόσθια


τράβα μου και λίγο
το δέρμα στο πρόσωπο
εκεί γύρω από το στόμα

κι έτσι θα φαίνομαι
ο πιο ευτυχισμένος
κι έτσι θα είμαι
ο άνθρωπος που ψάχνεις

κι έτσι θα βλέπεις
το προϊόν αυτής της κοινωνίας
παραγωγικός πάντα
προσαρμόσιμος παντού
κατάλληλος για όλους

αυτό δεν ήθελες;

το πέτυχες...
μονάχα αυτό
κατάφερες:
να με γλιτώσεις
απ'τον παλιό μου εαυτό






είμαι το αυτοάνοσο
νόσημα αυτής της πόλης
.
.
.
.
.
.