Καληνύχτα

The ice is thin come on dive in
underneath my lucid skin
the cold is lost, forgotten
Hours pass days pass time stands still
light gets dark and darkness fills
my secret heart forbidden...
I think you worried for me then
the subtle ways that I'd give in but I know
you liked the show
tied down to this bed of shame
you tried to move around the pain but oh
your soul is anchored

The only comfort is the moving of the river
You enter into me, a lie upon your lips
offer what you can, I'll take all that I can get
only a fool's here...

I don't like your tragic sighs
as if your god has passed you by well hey fool
that's your deception
your angels speak with jilted tongues
the serpent's tale has come undone you have no
strength to squander

The only comfort is the moving of the river
You enter into me, a lie upon your lips
offer what you can, I'll take all that I can get
only a fool's here to stay
only a fool's here to stay
only a fool's here...





Sarah Mclachlan
Ice
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
.
.
εκεί που θα
καταγράφομαι ώς μια τελεία
εκεί που θα
προστίθεμαι σαν μηδενικό
εκεί που θα
συνυπάρχω μέσα σε δύο παρενθέσεις
εκεί που θα
κρύβομαι πάντα πίσω απ΄την αοριστία



εκεί που θα
υπάρχω μόνο για μένα

εκεί........
.
.
.
.
.

Τριγυρνώ και......χάνομαι

.
.
.
.
.
.
Βρέχει…
“Θα με θυμάσαι ή θα γεράσω μέσα σου?
Θα σε θυμάμαι ή θ’ αρρωστήσεις μέσα μου”?
Βρέχει…
“Τράβα, τράβα το δρόμο σου. Τράβα μαλακία”…
Βρέχει…
“Δεν υπάρχει τίποτα. Δεν υπήρχε τίποτα”?
Βρέχει…
“Κι όταν το σκοτάδι ωριμάσει
κυκλοφορείς άμορφη γράφοντας τη φυγή σου.
Κι όταν η νύχτα κυλά
ετοιμοθάνατη κλείνεις τα μάτια και κοιμάσαι”.
Βρέχει…
Και τα μαλλιά μου είναι ακόμα μαύρα. Ακόμα στεγνά.
Ακόμα βρέχει…
Ας βρω μια καινούρια ομπρέλα…

by paper flowers
.
.
.
.
.
.
.
.
.

now listen.....

Band: Film
Song: Alarm
Remix: Dimitris Papaspiropoulos

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
βγαίνω γυμνός στο κρύο
να γίνει ένα
το σώμα με την ψυχή

τίποτα δεν έμεινε μέσα μου
χάθηκαν οι αναμνήσεις
και τα όνειρα

ένα κουφάρι το κορμί
και δεν θέλω να τ'αλλάξω



ούτε για μια στιγμή
δεν διστάζω
στην ορμή του παγωμένου αέρα

αφήνω σιγά σιγά
να κυριεύσει
κάθε μου μέλος

και ούτε για μια στιγμή
δεν συσπάμαι
δεν επιτρέπω να σωθώ

τεντώνω τα άκρα μου
ν'αφήσω χρόνο
να δώσω χρόνο
να γίνει γρήγορα


να παγώσω θέλω
μέσα μου κι έξω
να μην με αγγίζει
τίποτα και κανείς
να μην με αγγίξει
τίποτα και κανείς
.
.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
.
.
λες κι ήρθε
όλη η ασχήμια του κόσμου
μαζεύτηκε σ'ένα κύμα
και με χτύπησε κατάστηθα

δεν αρκέστηκε σ'αυτό
μπήκε μέσα μου
και δεν λέει να βγεί
όσο εγώ προσπαθώ
με σπασμούς και χτυπήματα
με κραυγές και φωνές

τι κι αν χτυπιέμαι μόνος μου
κοίτωμαι σ'ενα κλειστό μαύρο δωμάτιο
και οι τοίχοι του με κλείνουν
όλο και πιο μέσα

δεν το φοβάμαι
μόνο που δεν βλέπω
μια σπιθαμή φως

δεν θέλω να την αγγίξω
αλλά
να υπάρχει εκεί
να ξέρω ότι υπάρχει
.
.
.
.
.
.
.
.

βάλε με στον κόσμο σου
όποιος κι αν είσαι
δεν θα τον αλλάξω
ούτε θα τον ψάξω
μονάχα θα κρυφτώ
απ'τον δικό μου.....
.
.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
.
με βλέμμα χλιαρό και απαθές
θα στρέφω την ματιά μου
στο κόσμο σας...


προς το παρόν
κατοικώ στην μιζέρια του μυαλού μου....
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

χειμώνιασε πάλι
κρύο στο δέρμα μου
κρύο και μέσα μου




χειμώνιασε πάλι
αυτή η μουντάδα
πάντα θα με θλίβει




χειμώνιασε πάλι
και η Μοναξιά πάλι
βρήκε την θέση της
μέσα μου




αυτή η άσχημη γριά
που δεν της έκατσε η Αγάπη
βάλθηκε να στοιχειώσει
και πάλι
την καρδιά μου



και πήγε και θρονιάστηκε
σα να ξαναβρήκε
αυτό που δεν έχασε ποτέ

χειμώνιασε πάλι
και το τόπιο
σαν εκείνη την μέρα
την διαφορετική...

.
.

.
.
.
.
.
.
.
.
.

πόσο όλα άλλαξαν.....
και πόσο ίδια μένουν....

.
.
.
.
.
.
.
-Γνώριμες διαδρομές του πήγαινέλα σε σπίτια φίλων...

-Αμέτρητα τσιγάρα με Δήμητρα-Τάνια στο φούλ....

-Ποτό και φωνές...

-Γέλια και χορός...

Πόσο μου είχαν λείψει....
Σήμερα κατάλαβα το πόσο.....

.
.
.
.

.
.
.
.

.

.
.
.
.
.
.

.

Το εκτυφλωτικό φώς με χτυπά σαν υπνωτικό....μέσα στην απόλυτη ευφορία μου, η μελωδία ενός σαξοφώνου με προκαλεί να ξυπνήσω............

Σαν μωρό που έχει έρθει σ’αυτό τον κόσμο...αρχίζω να ανακαλύπτω το μέρος που βρέθηκα:...μια παραλία....με ολόχρυση άμμο και κλεισμένη από βουνά...δεν υπάρχει ίχνος πράσινου...όλο το τοπίο εκτίθεται στο απαλό μα δυνατό και καθαρό φως του απογευματιάτικου ήλιου...

Κοιτάζω γύρω μου...................κανείς.............................
Οι ασθήσεις μου λειτουργούν στο μέγιστο,σ’αυτή την όαση συναισθημάτων...κοιτάζω λίγο καλύτερα...στην άλλη άκρη της παραλίας ένα αγόρι με χαιρετάει...δεν μπορώ να διακρίνω το πρόσωπό του... μου κουνάει το χέρι και με προσκαλεί να πάω κοντά του...

Όσο πλησιάζω...με κυριεύει αυτή η αίσθηση οικειότητας....κι όμως η περιέργεια μου να θυμηθώ...φεύγει σαν σύννεφο που τρόμαξε ο ήλιος..

Καταλαβαίνω ότι δεν μπορεί να μιλήσει....τα λόγια του,είναι οι κινήσεις του...

Μπαίνει στην θάλασσα...με προσκαλεί κι εμένα και μου δείχνει απέναντι:

.

.

.

έλα....

έλα να κυνηγήσουμε τον ήλιο....

.

.

.

Χαμογελάω.....Καθώς ο ήλιος χαμηλώνει το βλέμμα του...τον αποχαιρετώ....

.

.

.

.

ο ήλιος έρχεται και φεύγει....

εμείς ερχόμαστε και φεύγουμε μια για πάντα..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

λέω να μείνω λίγο εδώ.....

.

.

.

.

.

.

.

.

Η επιθυμία μου να θυμηθώ,τρυπώνει στο χώρο των Αναμνήσεων:σαν φωτόνιο τρέχει μέσα σ’αυτόν τον φαινομενικά απέραντο διάδρομο που δεν έχει τέλος...σ’αυτόν το διάδρομο που κατακλύζεται από μικροσκοπικές οθόνες που παίζουν πότε με γρήγορο και πότε με αργό ρυθμό πρόσωπα γνωστά και άγνωστα,ξένα και φιλικά:καθώς τα πρόσωπα τρέχουν.......η οθόνη παγώνει σ’αυτό το χαμόγελο,σ’εκείνη την ματιά,σ’εκείνο το βλέμμα,σ’εκείνο το άγγιγμα....

Όμως όχι....αυτή η μικροσκοπική ποσότητα φωτός συνεχίζει ακάθεκτα το ταξίδι της...και καθώς σκίζει τον αέρα ο χώρος κατακλύζεται από φωνές,γέλια και επιφωνήματα:ένα συνοθύλευμα ήχων που δεν βγάζει νόημα...

Η μικρή στάλα κβαντισμένης ενέργειας αρχίζει και ελαττώνει ταχύτητα καθώς βρίσκει τελικά αυτό που έψαχνε...ανάμεσα στις χιλιάδες μικροσκοπικές οθόνες,υπάρχει ένα μαύρο κουτάκι...πλησιάζει στην αρχή με δισταγμό αλλά στο τέλος καταφέρνει να το προσεγγίσει και αργότερα.....να μπει μέσα του....το φώς που εκπέμπει δυναμώνει όλο και περισσότερο μέχρι να προσγειωθεί μέσα στο κουτάκι...Στο τέλος όλος ο χώρος κατακλύζεται από τεράστιες ποσότητες φωτός...Είναι τόσο δυνατό που τυφλώνει και μένα τον ίδιο...

Συνεχίζεται....

.

.

.

.

.